Drugim ważnym punktem jest wielokrotność zachowania sprawcy. Co prawda Sąd Najwyższy dopuszcza również jednokrotność zachowania, lecz odznaczającego się intensywnością w zadawaniu dolegliwości, jednakże w praktyce alienacji rodzicielskiej będzie szło zazwyczaj o wielokrotne, powtarzające się zachowania, polegające na uniemożliwianiu kontaktów. Ważną częścią oceny zachowania sprawcy (w tym przypadku rodzica, który uniemożliwia kontakty), będzie to, że o uznaniu za znęcanie się decyduje ocena obiektywna, nie zaś subiektywne odczucie pokrzywdzonego. Oznacza to, że o przyjęciu znęcania się rozstrzygają społecznie akceptowane wartości , nie zaś subiektywne odczucie pokrzywdzonego. W praktyce objawi się to tym, że nawet jeżeli dziecko nie odczuwa cierpienia psychicznego z powodu alienacji rodzicielskiej (może być wystarczająco zmanipulowane), nie oznacza to, że nie możemy mówić w tym przypadku o przestępstwie znęcania. Warto jeszcze dodać w punkcie dotyczącym zachowania sprawcy, że argumentacja zostaje wzmocniona, gdy alienacja rodzicielska polega na zachowaniu nielegalnym objawiającym się w postaci nieegzekwowania postanowień sądu opiekuńczego.
Trzecim punktem jest to, iż od strony przedmiotowej przyjmuje się, że znęcanie określone w art. 207 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym. Pytanie, na które warto sobie odpowiedzieć w kontekście naszej sytuacji faktycznej, to czy przestępstwo to może być dokonane tylko z zamiarem bezpośrednim. Oznaczałoby to, że celem rodzica uniemożliwiającego kontakty musi być chęć zadania cierpienia ofierze. Tymczasem często jest tak, że celem rodzica jest zadanie cierpienia drugiemu rodzicowi lub wręcz przekonanie, że blokując kontakty działa w imię dobra dziecka. Zdaniem części judykatury, przestępstwo to ma oczywiście umyślny charakter, ale może być również popełnione z zamiarem ewentualnym. Pogląd ten również podzielił swego czasu Sąd Najwyższy, który stwierdził, iż nie można wyłączyć popełnienia przestępstwa 207 k.k. z zamiarem ewentualnym. W takim przypadku niezbędne jest ustalenie na podstawie konkretnych okoliczności, że sprawca, dążąc bezpośrednio do innego celu, jednocześnie godził się na wyrządzenie pokrzywdzonemu dotkliwych przykrości i cierpień (SN 9.6.1976 VI KZP 13/75, OSNKW 1976, Nr. 7-8, poz. 86).
Poza dyskusją zostawiam to, czy alienacja rodzicielska jest formą przemocy psychicznej. Psycholodzy, a także Rzecznik Praw Dziecka są zgodni, że tak. Ja tylko powtórzę za powszechnie dostępnymi źródłami informacji, że efektem alienacji rodzicielskiej mogą być problemy emocjonalne, większa podatność na nałogi, problemy w budowaniu związków intymnych w dorosłym życiu, a nawet choroby psychosomatyczne i psychiczne, a także tendencje samobójcze.
Podsumowując ten blok rozważań, uważam, że alienacja rodzicielska może wypełnić znamiona przestępstwa znęcania z art. 207 § 1 k.k. W dalszej części natomiast warto poruszyć kwestie skuteczności użycia i efektów sięgnięcia po oręż prawa karnego.
Przestępstwo z art. 207 k.k. jest przestępstwem ściganym z urzędu. Podstawą wszczęcia postępowania karnego jest złożenie (przez kogokolwiek) zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Tą osobą może być również alienowany rodzic. Przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. W sprawach o przestępstwa znęcania się może znaleźć zastosowanie art. 51 k.k., zgodnie z którym sąd, uznając za celowe orzeczenie pozbawienia lub ograniczenia praw rodzicielskich lub opiekuńczych w razie popełnienia przestępstwa na szkodę małoletniego, zawiadamia o tym właściwy sąd rodzinny. Skutki zatem, teoretycznie rzecz rozważając, mogą być dotkliwe. W praktyce niewykluczone, że postępowanie może skończyć się jego umorzeniem. W wymiarze psychologicznym daje to jednak efekt określonej presji na rodzicu, który uniemożliwia kontakty, a w konsekwencji stanowić może impuls do zmiany jego zachowania.
