Zgodnie z art. 430 Kodeksu Postępowania Cywilnego, małoletni, którzy nie ukończyli lat trzynastu, a zstępni stron, którzy nie ukończyli lat siedemnastu, nie mogą być przesłuchiwani w charakterze świadków.

W myśl powyższego przepisu dzieci mogą być świadkami w sprawie o rozwód, pod warunkiem, że ukończyły trzynaście lat. Kryterium to dotyczy dzieci, które nie pochodzą od małżonków, czyli np. siostrzenica powódki, która ukończyła lat trzynaście może zeznawać w jej sprawie. Jeśli zaś chodzi o dzieci małżonków rozwodzących się kryterium te jest wyższe i wynosi siedemnaście lat. Zatem córka stron nie może zeznawać przed sądem, jeśli nie ukończyła siedemnastu lat.

W tym miejscu chciałabym również wyjaśnić, iż kryterium wiekowe dotyczy wysłuchania bezpośredniego tj. takiego, które odbywa się na sali rozpraw, w obecności sądu, stron i ich pełnomocników.

Możliwe natomiast jest wysłuchanie pośrednie dziecka, które nie ukończyło 17 lat. Wysłuchanie takie dotyczy tylko i wyłącznie kwestii dotyczących dziecka i następuję wtedy, kiedy sąd uzna, że stan zdrowia dziecka, stopień dojrzałości oraz jego rozwój umysłowy na to pozwalają. Aby zapewnić dziecku komfort i poczucie bezpieczeństwa sąd przeprowadza rozmowę z dzieckiem poza salą rozpraw w przyjaznym dla dziecka otoczeniu (tzw. niebieski pokój) i bez udziału w nim rodziców, natomiast często w obecności biegłego psychologa, chodź nie jest to konieczne.

Wysłuchanie pośrednie może polegać też na wyrażaniu przez dziecko swojej opinii podczas wywiadu środowiskowego przeprowadzonego przez kuratora lub podczas badania w Opiniodawczym Zespole Sądowych Specjalistów. Badanie takie odbywa się wówczas, kiedy jedna ze stron złożyła taki wniosek lub sąd dopuścił taki dowód z urzędu.

Chciałabym również przypomnieć, że dzieci rozwodzących się rodziców powołane na świadków, zgodnie z art. 261 § 1 Kodeksu Postępowania Cywilnego mają prawo do odmowy składania zeznań, o czym szerzej jest w artykule „Czy świadek może odmówić składania zeznań w sprawie o rozwód?”.