Co do zasady postanowienia umowy o pracę są wiążące dla obu stron stosunku pracy, a więc ich zmiana wymaga zasadniczo zgody stron, a w przypadku jej braku wypowiedzenia warunków pracy lub płacy.

Jednakże, na podstawie art. 42 § 4 Kodeksu pracy, pracodawca ma możliwość podjęcia jednostronnej decyzji o zmianie rodzaju pracy danego pracownika pod warunkiem spełnienia następujących przesłanek:

1) wystąpiła uzasadniona potrzeba po stronie pracodawcy,

2) powierzenie wykonywania obowiązków zostanie dokonane na okres nieprzekraczający 3 miesięcy w roku kalendarzowym,

3) nie spowoduje to obniżenia wynagrodzenia tego pracownika,

4) odpowiada to kwalifikacjom pracownika.

Celem tego uregulowania jest umożliwienie pracodawcy w sytuacjach uzasadnionych jego potrzebami organizacyjnymi, technicznymi lub innymi, o przemijającym charakterze, przesunięcie pracownika do innej pracy na czas ustawowo określony (nieprzekraczający 3 miesięcy w roku kalendarzowym), bez obniżania mu wynagrodzenia, bez potrzeby dokonywania wypowiedzenia zmieniającego.

Okres 3 miesięcy w roku kalendarzowym może być dzielony na części. Może on też przypadać w ostatnim kwartale jednego roku i w pierwszym kwartale następnego roku. Co wówczas spowoduje, że w szczególnych sytuacjach (uzasadnionych potrzebami pracodawcy) powierzenie innej pracy obejmie łącznie okres następujących kolejno po sobie 6 miesięcy (od 1 października jednego roku do 31 marca następnego roku).

Należy jednak pamiętać, że okresu tego nie można przedłużać, tak również z uwagi na nieświadczenie pracy przez pracownika w trakcie oddelegowania z powodu np. choroby bądź przebywania na urlopie.

Zastosowanie tego trybu nie może też powodować obniżenia wynagrodzenia pracownika i musi odpowiadać jego kwalifikacjom.

Wykluczone jest powierzenie w tym trybie pracy przekraczającej kwalifikacje pracownika jak i pracy poniżej tych kwalifikacji. Przepis art. 42 § 4 Kp wyraźnie określa ustawowe gwarancje dla pracownika kierowanego do innej pracy, które z uwagi na szczególny charakter tej normy, nie mogą podlegać wykładni rozszerzającej. Z tego wynika, że pojęcie kwalifikacji musi uwzględniać ścisłe jego rozumienie, co przekreśla legalność jednostronnego powierzania pracownikowi wykwalifikowanemu – bez jego zgody – pracy niewymagającej żadnych kwalifikacji. Pracą odpowiednią do kwalifikacji pracownika jest praca, która ich nie przekracza, ale też przy której te kwalifikacje znajdą zastosowanie, choć niekoniecznie w pełnym zakresie.