Istotą sporu przy kredytach z kwotą kredytu wyrażoną we franku szwajcarskim ze spłatą w złotówkach lub na odwrót (tzw. kredytach frankowych) są w szczególności niedozwolone postanowienia umów kredytowych, oraz brak poinformowania kredytobiorcy o ryzyku walutowym, związanym ze zmianą kursu franka szwajcarskiego do polskiej złotówki.

Relacja banku z konsumentem jest szczególnego rodzaju zależnością. Banki występują jako strona „silniejsza” – są podmiotami wysoce wyspecjalizowanymi, i jako profesjonaliści nie mogą wykorzystywać swojej wiedzy do kształtowania umów na niekorzyść dla klientów.

Przepisy prawa – ujęte w szczególności w ustawie Prawo Bankowe i w Kodeksie Cywilnym – nakładają na banki określone obowiązki. Przy kredytach walutowych są to m.in. udzielanie rzetelnych i wyczerpujących informacji o ryzykach kursowych, przykładowo poprzez pokazanie historycznego wykresu zmiany kursów walut dla waluty w której kredyt był zaciągany. Informacja ta powinna zostać podana przez bank przed podpisaniem umowy kredytu.

Postanowienia umowne muszą być sformułowane jednoznacznie, i muszą spełniać wymaganiom prawa. Bank nie może poprzestać na ogólnikowych, mało precyzyjnych zapisach, które można różnie interpretować.

Za niedozwolone (abuzywne) postanowienia w umowie uznawane są m.in.:

– klauzule, w których sposób odwołania się do kursu walut w czasie spłat rat kredytowych mógł być dowolnie ustalany przez bank np. poprzez odniesienie się do tabeli kursowej obowiązującej w banku w dniu spłaty poszczególnej raty (bank mógł podnosić wysokość kursu walut w dniu który przypadał na dzień spłaty kredytu);

– klauzule, na podstawie których bank wypłacał kredyt po przeliczeniu kursu CHF – PLN poprzez odniesienie się do kursu sprzedaży waluty w banku, natomiast do spłacania rat kredytu na podstawie kursu banku obowiązującego przy sprzedaży waluty (jest to tzw. spread walutowy – bank poza udzieleniem kredytu zarabiał na sprzedaży waluty);

– klauzule, gdzie podstawą oprocentowania kredytu jest wskaźnik LIBOR dla waluty PLN. LIBOR jest wskaźnikiem dla określonych zagranicznych walut np. EURO, CHF, USD, i nie może być stosowany dla waluty PLN, dla której prawidłowym wskaźnikiem jest WIBOR.

Zapraszam do kontaktu w celu przeanalizowania umowy pod kątem niedozwolonych postanowień, prowadzących do nieważności umowy. Sądowne unieważnienie umowy skutkuje obowiązkiem banku do zwrotu wszystkich środków wpłaconych na kredyt (rat kapitałowych, odsetkowych, koszty ubezpieczenia kredytu).